Na een conflict in mijn familie kwam ik niet meer los van strijd en gepieker, wat vooral toesloeg als ik alleen was. Het was erg teleurstellend dat mijn ervaring met vorige therapie, lichaamswerk en meditatie, me nu niet hielp. Na verloop van een aantal maanden had ik ernstige stressklachten en aanvankelijk kwam ik niet veel verder dan anderen daar de schuld van geven. De huisarts verwees me naar een psycholoog. Die was meer aan het woord dan ik en overlaadde me met allerlei adviezen. Het hielp niet. Eind 2015 wist ik het niet meer en zag mezelf al arbeidsongeschikt thuis zitten. Maar zover is het niet gekomen.

Bij toeval was ik in het gebouw van neuroCare Nederland waar ik een filosofiecursus volgde. Op een informatiebord las ik over EMDR dat ik kende van een NLP training: in slechts twee korte sessies was mijn hoogtevrees enorm afgenomen. Blijvend.

De intake was heel eenvoudig en de EMDR sessies volgde ik bij een therapeute van neuroCare Nederland. Ik stond inmiddels stijf van de stress, pijn in nek en schouders en een ingewikkelde kluwen van frustraties en emoties. In de therapie werd alles stapje voor stapje afgewerkt. Vooraf deden we een visualisatie met een ‘veilige plek’, een herinnering aan een fijne situatie die ik als zeer veilig ervaar. Elke sessie, hoe pijnlijk of ontregelend ook, eindigde met dat beeld. In de sessies bepaalde de therapeute zich tot het begeleiden van mijn proces. Ze stelde vragen, nodigde me uit om me pijnlijke situaties voor de geest te halen en met de EMDR techniek werd ik daar een paar minuten intens mee geconfronteerd. Daarna ontspannen en het er even over hebben.

Door dit een aantal maal te herhalen veranderde de emotie. Soms was het heel heftig en soms was de stress zomaar ineens over. Het hele prettige was dat de therapeute zich bijna niet bemoeide met mijn problemen. Ze moedigde me aan die onder ogen te zien en me erin te ontspannen. De therapeute was in alles ondersteunend en als ik er zelf geen touw aan vast kon knopen, voelde ik me toch door haar begrepen. Door de EMDR techniek en mijn eigen associaties, kwam het inzicht vanzelf en werd me langzaam duidelijk hoe ik mijn frustratie zelf organiseerde door afwijzingen uit te lokken. Een patroon dat me eigenlijk helemaal niet vreemd voorkwam en nog uit mijn kindertijd stamt. Ook die herinneringen kan ik nu gemakkelijker toelaten. Ik weet het nog maar het jaagt me niet meer op de kast.

Na verloop van tijd kon ik het zelf: als ik nu verstrikt raak in een frustratie dan sta ik daarbij stil, ontspan en laat het van me afglijden. Het is alsof ik mezelf toestemming geef om het los te laten.